Таянч тушунчалар: Ахлок назарияси, норма ва тамойиллар, ижтимоий бурч, турмуш тарзи, урф – одатлар, ёзилган ва ёзилмаган конунлар, ахлокий гоя, ахлокий хакикат, ахлокий хаётда объективлик ва субъективлик, ахлокнинг ижтимоий характери.
Этика – бу ахлок назарияси булиб, кишиларнинг ахлокий хаётини урганадиган, ахлокий ходисаларнинг узига хос хусусиятлари ва ривожланиш конуниятларини очиб беридиган энг кадимги инсоншунослик фанларидан биридир.
Этика ахлок тугрисидаги бир бутун илмий таълимотдир. У уз предметини ижтимоий муносабатлар билан чамбарчас алокадорликда тадкик этади. Чунки буюк мутафаккир Аристотель (Шаркда Арасту номи билан машхур булган) айтганидек, инсон ижтимоий муносабатларнинг мажмуидир. Унинг яшаш тарзида, жамиятга муносабатларида шундай конунлар хукмронлик киладики, биз бу конунларни икки гурухга булиб урганамиз. Булар ёзилган ва ёзилмаган конунлар.
Табиатдаги мавжудодлар орасида инсонни энг кучли, энг аклли хамда энг ёвуз ва маккор мавжудот деб асослашимиз мумкин. Агар инсондаги туйгулар ва хислар тугри тарбияланган булса, «хазрати инсон» деб, нотугри тарбияланган булса «шайтони лаъин» деб атаймиз. Бунда инсон яшаб улгайган ижтимоий мухит мухим роль уйнайди. Демак, жамиятда инсонлар бир – бирини буридек гажиб ташламасликлари учун, бир – бирининг инсоний кадр – кимматларини оёк ости килмасликлари учун муайян конунларга амал килиб яшашга мажбурдирлар.