Халкаро хукук; хукукнинг бошка сохалари каби уз-узидан пайдо булган эмас. У муайян ижтимоий жараёнларнинг ривожланиши натижасида вужудга келган. Инсоният тараккиётининг дастлабки боскичларида кадимий илк жамоалар ва кабилалар бир-биридан алохида ажралган холда эмас, балки кабилаларнинг ёзилмаган конунлари билан бирлашган эди. Биринчи одат меъёрлари давлат-чиликнинг вужудга келишидан олдин ибтидоий жамоа тузуми давридаёк; пайдо булган.
Агар, «халкаро хукук» тушунчасини давлатлараро хукук, сифа-тида тушунилса, у холда, давлатчилик пайдо булиб, ривожлани¬ши билан вужудга келганини эътироф этиш лозим.
Халкаро хукук — тарихий ижтимоий-хукукий амалиёт ривож¬ланиши натижасидир. Инсонларнинг (гурухлар, табакаларнинг) уз миллий манфаатларини англаш воситаси сифатида пайдо були-ши, айникса халкаро муносабатларнинг доимий узгариб туриши-га алокадорлиги билан халкаро хукук; миллий давлатлар ва халк;-ларнинг тараккиётига мухим таъсир курсатган ва курсатиб кел-мокда. Кишилик тарихи давомида халкаро хукук; нафакат халкаро муносабатларнинг тараккиёти билан бирга ривожланиб келган, балки уларга маълум даражада таъсир хам курсатган.
Халкаро хукукнинг келиб чикиши табиий-объектив жараёндир. Халкаро хукук; пайдо булишининг умумий шарт-шароити — дав-латларнинг хохиш-иродаси эмас, балки инсоният хаётининг ша-роити, унинг тарихий тараккиёти, инсоннинг атрофдаги дунё билан узаро муносабати, ижтимоий мехнат таксимоти, давлатлар-нинг пайдо булиши ва ривожланишидир.