Деҳқончилик қишлоқ хўжалигининг асосий тармоқларидан бири бўлиб, аҳолини озиқ-овқат, саноатни хом-ашё, чорвачиликни эса ем-хашак билан таъминлайди. Экинлардан сифатли ва юқори ҳосил олиш мақсадида уларни парвариш қилиш усуллари, тупроқ унумдорлигини физикавий ва биологик йўллар билан ошириш тадбирларини ўргатадиган фандир. Қишлоқ хўжалигининг ривожланиши жараёнида “Деҳқончилик” тушунчаси ҳам ўзгарган, яъни илк тарихий даврда уни қишлоқ хўжалик ишлаб чиқариши деб тушунган. Кейинчалик чорвачилик алоҳида ажралиб чиқгандан сўнг, деҳқончилик фақат ўсимликлар билан шуғулланадиган бўлди. Деҳқончиликнинг асосий вазифаси ўсимликларнинг ўсиши ва ривожланиши учун тегишли шароит яратиш асосида улардан юқори ҳосил олишдир.