Бу даврда Европа санъати аввалги анъаналар, энг аввало, Уй-ониш даври анъаналари заминида камол топди. Унда ҳам инсон, унинг жисми, хис-туй-у, ҳаёл тўй-лари, орзу-истаклари ифодаси асосий мавзу бўлди. Санъаткорлар бу даврда инсон ҳиёфасини янада ҳаққоний кўрсатишга, унинг руҳий ҳолатидаги мураккабликларни ва унинг янги қирраларини ёритишга интилдилар.