Ахлоқшунослиқ бир неча минг йиллиқ тарихга эга бўлган қадимий фан. У бизда «Илми равиш», »Илми ахлоқ», »Ахлоқ илми», »Одобнома» сингари номлар билан атаб келинган. Оврўпода эса «Этиқа» номи билан машхур, биз хам яқин-яқингача шу атамани кўллар эдик. Уни биринчи бўлиб юнон файласуфи Арасту муомалага киритган. Арасту фанларни тасниф киларкан, уларни уч гурухга бўлади: назарий, амалий ва ижодий. Биринчи гурухга у фалсафа, математика ва физикани; иккинчи гурухга – этика ва сиёсатни; учинчи гурухга эса – саноат, хунурмандчилик ва амалий фанларни киритади. Шундай килиб, кадимги юнонлар ахлок хакидаги таълимотни фан даражасига кўтарганлар ва «Этика» (та этҳика) деб атаганлар.