БИЛИК — 1) қад. туркий қавмларда илм, билиш, ҳикматли сўз, доно маслаҳат маъносини англатувчи сўз. Маҳмуд Кошғарийнинг «Девону луғотит турк», Юсуф Хос Ҳожибнинг «Кутадғу билиг» асарларида кўп қўлланилган.
2) Чингизхон ҳаёт чоғида айтган ва ёзиб қолдирилган ҳикматли сўзлар мажмуи. Билик мўғул хонлари ўртасида зўр эътиборга эга бўлган ва даре сифатида ўқитилган. Хитойда бир вақтлар даъвогарлардан кимни тахтга ўтқазиш масаласи ўртага қўйилганда, Биликни қай даражада билишини синаб кўриш лозим топилган ва Биликни яхши билганлардан бири тахтга ўтқазилган. Чингизхон Билик ларидан айримлари Рашидуддиннинг «Жоме аттаворих» китобининг иловасида келтирилган. Биликнинг бизгача етиб келган дастлабки йиғиндиси — «Монгол унНиуча тобчон» («Мўғулларнинг сирли тарихи») 1240 й. да тузилган бўлиб, мулк, оиланикоҳ, жиноят ва жазо, маъмурий ҳамда бошқа ҳуқуқий меъёрларни ўз ичига олган.